4.“ที่มาของเรื่อง:” เชื่อมโยงความแตกต่างระหว่างจีนและตะวันตกและเผยแพร่วัฒนธรรมการแพทย์แผนจีน

เมื่อพูดถึงหนานหยางถงเหรินถัง อังกงหนิวหวงหวาน เราต้องพูดถึงหวัง ต้าไห่ ผู้บุกเบิกในจีนที่เปิดโลกทัศน์ของเขาไปพร้อม ๆ กัน หวัง ต้าไห่ ชื่อรองบี่ชิง และชื่อเล่นหลิวกู่ เกิดที่เทศมณฑลหลงซี จังหวัดจางโจวในสมัยเฉียนเจีย เขาอ่านบทกวีและหนังสือเมื่อเขายังเด็ก แต่เนื่องจากเขาสอบไม่ผ่าน เขาจึงทำธุรกิจบางอย่างเพื่อหาเลี้ยงชีพ ในปีที่สองหลังจากที่รัฐบาลชิงได้เปิดการห้ามการเดินเรืออีกครั้งในปีที่ 47 ของรัชสมัยของเฉียนหลง เขาล่องเรือจากเกาะเซียะเหมินไปยังอินโดนีเซีย และแต่งงานกับครอบครัวชาวจีนกะปิตัน ซึ่งเขาใช้ชีวิตอย่างหรูหราในเมืองหลวง มีสาวใช้หลายสิบคน ในปีที่ห้าสิบเจ็ดของการครองราชย์ของเฉียนหลง มารดาของเขาก็กลับบ้านในที่สุด เมื่อ หวัง ต้าไห่ อาศัยอยู่ที่หนานหยาง เขาให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับภูเขา แม่น้ำ ประเพณีและประเพณีที่นั่น เยี่ยมชมทุกที่ เรียนรู้สิ่งที่เขาได้ยินและเข้าใจ และเขียน "เรียงความเกาะ" โดยใช้ปากกาเป็นลิ้นของเขา

"ภูมิประเทศของไป่เฉิง เป็นที่ราบและมีประชากรหนาแน่น ภายนอก Jianguang (เมือง) ทุกอย่างเป็นสวนและเชื่อมต่อกับสวนกล้วยไม้เป็นระยะทางหลายสิบไมล์ ศาลา สะพาน ศาลา และบทเพลงล้วนวิจิตรงดงาม มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้งานทั้งหมดที่ผู้คนสามารถทำได้หมดไป" ใน “เกาะพงศาวดาร” ของหวังต้าไห่เขาใช้ปากกาและหมึกจำนวนมากในการบันทึกชีวิตและสภาพการค้าของนักธุรกิจชาวจีนโพ้นทะเลผู้มั่งคั่งในกรุงจาการ์ตาและเซมารัง ตัวอย่างเช่น "Lian Musheng" ได้สร้างสวนสไตล์จีนสำหรับปัญญาชนชาวจีนในกรุงจาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย ซึ่ง "เต็มไปด้วยแขก" ถือเป็นตัวอย่างการเผยแพร่วัฒนธรรมสวนของจีนไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ “เฉินเปาชิง"เก่งที่สุดในซานเป่าหลง เขาเป็นนักธุรกิจที่ดีและมีฐานะร่ำรวย เขายังจัดคนจีนและนักธุรกิจจีนที่แปรพักตร์มาอย่างเหมาะสมและส่งเสริมความเจริญรุ่งเรืองของเศรษฐกิจและการค้าในท้องถิ่น เขาเป็นบุคคลที่ร่ำรวยและร่ำรวยที่สุดในชวากลาง

ในเวลานั้น เมื่อเรือสินค้าออกจาก เมืองเย่วกัง, เมืองจางโจว, เมืองฝูเจี้ยน มาถึงจาการ์ตา "เมืองเซอมารัง" ที่ เฉินเป่าเจิง ก่อตั้งมีหน้าที่รับผิดชอบในการรับและจัดเตรียมเรือเพื่อพาพวกเขาไปยังเซอมารัง เขาได้รับผู้มาเยือนจากบ้านเกิดเกือบทั้งหมด และช่วยจัดอาหารและที่พัก แนะนำงาน ฯลฯ ในคำอธิบายของหวังต้าไห่ "เซอมารัง" เป็นองค์กรที่มีลักษณะเป็นกิลด์หรือหอการค้า

ในฐานะชาวจีนโพ้นทะเลที่ร่ำรวยในหนานหยางในขณะนั้น พวกเขาไม่เพียงแต่เพลิดเพลินกับผลไม้จากบ้านเกิดอันห่างไกลเท่านั้น แต่ยังนำยาสิทธิบัตรจีนอันล้ำค่ามาจากบ้านเกิดอีกด้วย ในเวลานั้น เรือค้าขายได้นำยาอันกงหนิวหวง ที่ผลิตโดยหนานหยางถงเหริน มาให้นักธุรกิจหนานหยางที่ร่ำรวยเหล่านี้ เนื่องจากยุ่งอยู่กับธุรกิจ เฉินเป่าเจิง จึงรู้สึกเหนื่อยล้าทางร่างกาย ได้รับความทุกข์ทรมานจากอาการปวดหัว เวียนศีรษะ และชาครึ่งหนึ่งของร่างกายอย่างต่อเนื่อง หลังจากรับประทานยาหนานหยางถงเหรินถัง อันกงหนิวหวง ที่นำมาจากบ้านเกิดของเขา เขาก็ค่อย ๆ ฟื้นตัวสุขภาพของเขา หลังจากข่าวแพร่กระจาย นักธุรกิจที่ร่ำรวยจำนวนมากในเมืองปาถือว่ายาอันกงหนิวหวง เป็นยาสามัญประจำบ้านและเป็นของขวัญที่ดี ดังนั้นยาอันกงหนิวหวงจึงถูกขายหมดในร้านขายยาท้องถิ่นหลายแห่ง ทำให้ "ยากต่อการหาซื้อยาเม็ดเดียว" มาระยะหนึ่งแล้ว อาการของเฉินเป่าเจิง เป็นสิ่งที่แพทย์แผนจีนเรียกว่า "โรคหลอดเลือดสมอง "ยาหนานหยางถงเหรินถัง อันกงหนิวหวง เลือกบิซัวร์ธรรมชาติที่ดีที่สุด มัสค์ธรรมชาติ และวัสดุยาจีนอันล้ำค่าอื่นๆ เป็นวัตถุดิบ ส่วนใหญ่จะใช้ในการรักษาโรคความร้อน เป็นใบสั่งยาที่เป็นตัวแทนในการขจัดความร้อน ล้างพิษ บรรเทาอาการชัก และช่วยชีวิตผู้คน เรียกได้ว่าเป็น "การช่วยเหลือกรณีฉุกเฉินทันทีและพลิกกลับสถานการณ์วิกฤติ"

ในเวลานั้น โลกกำลังเข้าสู่ยุคแห่งการค้นพบ และพ่อค้าชาวฝูเจี้ยนจำนวนมากได้ออกทะเลเพื่อมีส่วนร่วมในการค้าโลก ซึ่งเป็นที่รู้จักในชื่อ "เส้นทางสายไหมทางทะเล" ในประวัติศาสตร์ ด้วยศักดิ์ศรีและความฝันในใจชาวจีนโพ้นทะเลจำนวนมาก "ไปที่หนานหยาง" เพื่อหาโชคลาภ และยาอังกงหนิวหวงเป็นสิ่งของที่ต้องมีติดกระเป๋าเดินทาง ซึ่งมีบทบาทสำคัญในการปกป้องสุขภาพและบรรเทาอาการคิดถึงบ้าน นอกจากรอยเท้าของชาวจีนโพ้นทะเลแล้ว ความนิยมของ Tung Sin Tong ยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และค่อยๆ แพร่กระจายไปทั่วทุกมุมโลก จนถึงทุกวันนี้ ในร้านขายยาเก่า ๆ หลายแห่งในอินโดนีเซียและมาเลเซีย ผู้คนยังคงพูดถึงยาอันกงหนิวหวงของหนานหยางถงเหริน